Zo hoe de wind het ritme van de golven overneemt. Een eeuwige beweging van op en neer van eb tot vloed, van vloed naar eb. Golf na golf, zonder controle. Er spoelen verloren schelpen aan. Sommige geheel en sommige zonder…

Zo hoe de wind het ritme van de golven overneemt. Een eeuwige

beweging van op en neer van eb tot vloed, van vloed naar eb. Golf na golf,

zonder controle.

Er spoelen verloren schelpen aan. Sommige geheel en sommige zonder

wederhelft.

De gehele schelp is nooit identiek aan alle twee de helften, maar ze passen

wel. Patronen, kleuren en vormen verschillen in sommigen. Er zijn mensen

die geloven dat de golven het ritme van het leven vormen. De hartslag van

de zee waar we in meebewegen.

De schelpen zijn wij. We bewegen in golf tot golf, soms vooruit, soms naar

achteren, van eb naar vloed.

De schelpen zou je moeten zien als het hart van iemand.

De meeste verloren schelpen zijn aangespoeld. Schelpen zijn niet geheel,

zijn kapot of dragen geen kleur meer. Hopend dat de zee hen weer

meeneemd in haar hartslag. Terug om zich weer heel te maken. Om net zo

diep en de zee te komen als al die gelukkige harten die niet meebewegen

op het randje. Die hun wederhelft vonden in die enorme oceaan. De

uitspraak: ‘Er zwemmen meer vissen in de zee’ klopt daarom ook niet. Het

zou moeten zijn: ‘Er liggen meer schelpen op de bodem.’

Sommige op het strand, hopend en dromend.

Dus kom je jouw hart daar ergens tegen, gooi hem dan met die van mij

terug alsjeblieft.

Dan zien we wel welke golf we pakken.

Tekst: Rhobyn van Rossen