Column schrijvende postbode (aflevering 17)   Pech onderweg, ‘verkeersongelukjes’ en valpartijen. Voor postbodes behoren dergelijke incidenten tot de risico’s van het vak. Het blijft altijd opletten geblazen.   ‘Heb ik nou een slag in mijn achterwiel? Heb ik last van…

Column schrijvende postbode (aflevering 17)

Pech onderweg, ‘verkeersongelukjes’ en valpartijen. Voor postbodes behoren dergelijke incidenten tot de risico’s van het vak. Het blijft altijd opletten geblazen.

‘Heb ik nou een slag in mijn achterwiel? Heb ik last van een ‘leegloper’, oftewel een band die langzaam leeg loopt? Moet ik nu wel of niet een regenpak aandoen?’ Voor postbodes zijn het terugkerende vragen. Laatst had ik zo’n typisch pechgevalletje op een heerlijke niets-aan het handje-dag. Het zonnetje scheen, de lucht was blauw, de thermometer tikte de 23 graden aan en er was nauwelijks wind. Ik zette mijn fiets tegen een lantaarnpaal toen die plotseling onder mijn handen door glipte.

Het vergde een uiterste krachtsinspanning om de fiets weer overeind te krijgen. Daarna sprong ik weer op de tweewieler om mijn weg te vervolgen. Dat lukte dus niet. ‘Fuuk (Fuck), hell and devil!’, imiteerde ik de Vlaamse komiek Urbanus. Ketting eraf! Hoewel ik alles uit de kast haalde, slaagde ik er niet in om het ding weer goed op het tandwiel te leggen. Daar stond de schrijvende postbode dan: ik kon niet meer trappen, spatbord deels kapot en handen helemaal zwart. Lekker hoor! Er zat niets anders op dan met mijn fiets aan de hand verder te gaan en de post al lopend te bezorgen. En ik was pas op de helft. ‘Positief blijven’, zei ik tegen mezelf.  ‘Is goed voor de conditie en er zijn wel ergere dingen in de wereld’, hield ik mezelf voor.

Opgelucht

Een uur of twee later was ik eindelijk klaar. Missie volbracht! Nu nog het hele stuk van Enschot naar Alsemgeest Tweewielerspecialist in Berkel afleggen. Daar aangekomen legde ik uit wat het probleem was. Met vereende krachten slaagde een medewerker van de fietsenwinkel er met een collega in om de ketting weer op het tandwiel te leggen. Even handmatig de trappers rondmalen en klaar was Kees. ‘Super bedankt heren! Hoeveel krijgen jullie van mij?’, vroeg ik.  ‘Is goed zo hoor!’, reageerde een van de mannen lachend. ‘Er zijn nog goede mensen in deze wereld. Er is nog hoop voor de mensheid’, antwoorde ik. Opgelucht reed ik naar huis. De volgende dag kon ik gewoon weer post bezorgen op mijn fiets. Alles deed het weer. Eind goed, al goed.

Tekst: Stefan Latijnhouwers

Foto: Ad Latijnhouwers