‘Fantastische tijd gehad bij Willem II’   Dat Willem II momenteel in een sportieve crisis verkeert, gaat hem als voormalig clubdokter, maar vooral als supporter aan het hart. ‘Ik lig er nog net niet wakker van’, zegt gepensioneerd huisarts Jan…

‘Fantastische tijd gehad bij Willem II’

Dat Willem II momenteel in een sportieve crisis verkeert, gaat hem als voormalig clubdokter, maar vooral als supporter aan het hart. ‘Ik lig er nog net niet wakker van’, zegt gepensioneerd huisarts Jan Vioen (82) uit Berkel-Enschot. 

De zege van de tricolores op RKC Waalwijk (3-1) zorgde voor een korte opleving. Na de nederlagen tegen Sparta (uit, 1-0), Ajax (thuis, 0-1) en FC Groningen (uit, 1-0) afgelopen zaterdag zijn de (degradatie)zorgen alleen maar toegenomen. Jan houdt hoop. ‘Trainer Fred Grim doet wat hij kan en werklust is er genoeg’, zegt hij.

Huisarts

Jan vestigde zich in 1970 als huisarts in Berkel-Enschot eerst in de Jacob van Ruysdaellaan en ongeveer een jaar later in de woning op de hoek van de Beukendreef en de Vivaldilaan. ‘Toen ik in Berkel-Enschot begon, zat ik vier dagen lang in –toen nog- mijn witte doktersjas tevergeefs te wachten op de eerste patiënt. De vijfde dag ging ik daarom beneden zitten. En toen, eindelijk… Er kwam een oudere dame de hoek om. Ze belde aan. Er was echter een probleempje. Ze had last van haar heup en kon de wenteltrap naar de praktijkruimte niet op. Toen heb ik haar maar in de keuken behandeld’, lacht hij.

Jan woont vandaag de dag nog steeds met echtgenote Conny in het huis aan de Vivaldilaan. Samen genieten ze volop van hun vijf kinderen en zeventien kleinkinderen. Jan: ‘Mijn zoon Pieter (49), huisarts in Oisterwijk, volgde mij in 2015 op bij Willem II als club- én stadiondokter. Zelf ga ik als het kan ook nog een paar keer in de week naar het stadion om bij te kletsen met de technische staf’, vertelt Jan.

Geliefd

De sympathieke, goedlachse medicus was 42 jaar lang –waarvan vijf (1977-1982) in combinatie met de functie van voorzitter- zeer geliefd bij spelers, staf en de supporters van de tricolores. Hij verwierf in die lange periode een hele serie bij- en koosnamen: Doc, Dok V., D’n Dokter én… de Zingende Dokter. ‘Ik zong vaak samen met de spelers het carnavalslied ’24 rozen’ (niet te verwarren met het gelijknamige nummer van wijlen Toon Hermans, red.) in de bus na een uitzege. Dat nummer is nog op de plaat gezet en uitgebracht. Een succes overigens’, zegt Jan met zijn karakteristieke pretoogjes en mooie brede grijns. ‘De opbrengst was bestemd voor het standbeeld van clubicoon Jan van Roessel. Dat staat nu op de parkeerplaats, in het midden van de oprit tussen de poort en de hoofdingang, van het Koning Willem II stadion.’

Boek

Je kan een boek schrijven over alles wat Jan heeft meegemaakt bij Willem II. De kleurrijke levensgenieter, sfeer- en gangmaker en rasverteller pur sang schudt de anekdotes nog altijd uit zijn mouw. ‘Wat ik nog het meeste mis is die typische voetbalhumor’, benadrukt Jan. ‘Zelf was ik ook wel eens het slachtoffer, bijvoorbeeld toen ze mijn dokterstas met sterke lijm vastplakten op de grond.’

En dan die keer dat oud-speler Bud Brocken (vijf interlands in de jaren tachtig) kermend van de pijn op het gras lag met een ogenschijnlijke ernstige blessure. Jan sprintte zo snel hij kon met zijn kenmerkende loopje naar de andere kant van het veld. ‘Wat denk je: toen ik er bijna was, stond Bud –altijd in voor een geintje- vrolijk lachend op. Ik kon daar goed tegen hoor.’

Trainingskampen

Jan vervolgt: ‘Trainingskampen waren voor mij de krenten in de pap.  In voorbereiding op een Europese wedstrijd tegen het Georgische FC Dinamo Tbilisi mochten de spelers van succestrainer Co Adriaanse onder mijn begeleiding de stad in, zolang er maar geen alcohol in het spel was. Na een paar kilometer zagen we een leuke kroeg. “Nou vooruit, één biertje dan”, zei ik. ‘Ik had zelf namelijk ook dorst. Zo gezegd, zo gedaan. Toen kwam Co daar opeens aanlopen. Wij snel via de keuken naar buiten. Of Co ons gezien heeft, weet ik nog steeds niet. Hij heeft er in ieder geval nooit iets van gezegd, hahaha.’

Jan nam in mei 2015 op grootse wijze officieel afscheid als clubarts in een bomvol Willem II-stadion van de supporters. Rond het thuisduel met ADO Den Haag zwaaide hij in stijl af: staand in een strijdkar, voortgetrokken door de spelers, als een heuse Romeinse veldheer. Getooid met een Willem II-sjaal om de nek liet hij het applaus en gejuich van de enthousiaste supporters op hem neerdalen. ‘Ik krijg weer tranen in mijn ogen als ik aan dat geweldige afscheid terugdenk. Dat deed en doet me echt wat. Tot op de dag van vandaag’, benadrukt Jan, de langstzittende clubarts in het betaalde voetbal.

Prachtige herinneringen

Het zal duidelijk zijn: Jan kijkt met heel veel plezier terug op zijn jaren als clubdokter van Willem II. ‘Het was een fantastische tijd’, zegt hij. ‘Ik koester ook mijn jaren als huisarts hier in het dorp, vooral de contacten met al mijn patiënten. Hoewel best intensief waren beide jobs altijd goed te combineren. Ik bewaar er prachtige herinneringen aan.’

Tekst: Stefan Latijnhouwers

Foto: Bas Haans