Het was een gezellige eerste kerstdag. Ria had samen met boer Jan gekookt en ze hadden heerlijk gegeten. Daarna was het tijd om afscheid te nemen. Gerrit en Bor stapten in de trailer die achter de auto hing. Ria reed…

Het was een gezellige eerste kerstdag. Ria had samen met boer Jan gekookt en ze hadden heerlijk gegeten. Daarna was het tijd om afscheid te nemen. Gerrit en Bor stapten in de trailer die achter de auto hing. Ria reed terug naar haar ouders die een boerderij in Groningen hadden. Ria is dierenarts en moest maandag weer gaan werken. Toen ze weg waren was boer Jan wel een beetje stil. Knorretje merkte het en ging met boer Jan een praatje maken. “Zo boer Jan, de rust is weergekeerd.” Boer Jan knikte, “Ja, ik mis nu al de os en ezel.”

“Oh, ik dacht dat je Ria zou missen!”

“Ja, Ria ook. Wat kan ze goed koken en ze is zo gezellig. Ze woont alleen zo ver weg, in Groningen. Dat is wel 250 kilometer!“

Knorretje zuchtte eens diep en liep naar buiten. Hij zou met Kukkie een ommetje gaan maken over het terrein van de kinderboerderij. De kinderboerderij is nog steeds gesloten. Normaal is het net na Kerstmis heel druk op de boerderij. De kinderen en hun ouders komen dan spelen in de speeltuin, drinken een kop warme chocomel met koek en verzorgen de dieren. Wanneer zou het weer normaal zijn? Dacht Knorretje.

Kukkie stapte op de rug van Knorretje en ze maakten hun ommetje. “Nou Knorretje, de glijbaan mag wel een likje verf hebben en de klimtoren moet eens nagekeken worden,” kraaide Kukkie.

“Kukkie, daar heeft boer Jan geen geld voor.”

“Gaan de zaken dan zo slecht?”

Er komt geen geld binnen, maar de rekeningen komen wel binnen.”

In de verte zagen ze Piepertje lopen. Hij liep heel hard hun kant op. “Knorretje, moet je eens luisteren,” piepte Piepertje. “Boer Jan gaat een paar dagen weg. Ik hoorde hem bellen met Ria. Nu komt de zus van boer Jan naar de boerderij om een oogje in het zeil te houden.”

“Wat! Komt Trees naar de boerderij!” knorde Knorretje, “Daar heb ik helemaal geen zin in.”

Meestal, als boer Jan op vakantie gaat, komt zijn zus oppassen en dat is geen pretje. “Wij mogen niets van Trees. We mogen niet in de boerderij komen, we mogen van haar zelfs niet loslopen. Ze roept altijd: ”Jullie in je hok en ik in de boerderij. Ieder op zijn eigen plek.” En als wij niet willen luisteren dan doet ze de hokken op slot!” knorde Knorretje.

Kukkie kraaide: “Knorretje, je moet met boer Jan gaan praten. Als Trees hier komt raken de kippen van de leg.”

“Dan ga ik met Jan praten. Spring maar van mijn rug af.” Knorretje liep naar de keuken, waar boer Jan de aardappelen aan het schillen was.

“Boer Jan, ga je een paar dagen weg?” knorde Knorretje.

“Ja, ik ga met de trein naar Groningen, naar Ria. Trees komt op jullie passen.”

“Boer Jan, we hebben geen oppas nodig en zeker Trees niet!”

“Och Knorretje, zo erg is ze toch niet. Probeer eens met haar te praten.”

“Nee, sinds die keer dat ze ons had opgesloten en zij ons een hele dag géén eten had gegeven, praten wij niet meer met haar.”

“Och, het is maar voor eventjes. Ik ben na Nieuwjaar weer terug.”

“Dat is volgend jaar! Wil je me dan de sleutels van de hokken geven? Als ze ons weer wil opsluiten zorg ik er zelf voor dat iedereen weer vrij komt.”

“Dat is goed en ik zal je ook de laatste pot pindakaas geven. Een boterham met pindakaas krijg je van Trees niet. Want die vindt pindakaas zelf zo lekker.”

“Dat is een goed idee. Wat ga je bij Ria doen?”

“Ik ga daar naar een kinderboerderij kijken om wat ideeën op te doen voor hier.”

“Als je maar geen gekke ideeën meebrengt.” knorde Knorretje.

Boer Jan gaf Knorretje de reservesleutels en de pot pindakaas.

De volgende dag kwam Trees en boer Jan ging met de fiets naar het station.

Bij de poort zwaaiden alle dieren boer Jan uit.

Toen boer Jan niet meer te zien was zei Trees: “En nu als de bliksem in jullie hokken!”

Braaf ging iedereen naar de eigen plek: de kippen en de haan in de ren, de cavia en de konijnen in hun eigen hokken, de varkens in de modder of in de varkensstal en Trees ging in de boerderij televisie kijken. Ekkie de ekster vloog naar zijn eigen nest in de boom.

Het werd stil op de boerderij.

Knorretje had met alle dieren afgesproken dat ze om de beurt Trees in de gaten zouden houden. Want ze wilden geen ruzie met Trees. Ze mocht dus niet zien dat de dieren gewoon vrij rondliepen.

Rond etenstijd kraaide Kukkie: “Kukeleku, kukeleku!”

Iedereen wist dat Trees er aan kwam. Trees liep het erf op. “Stomme haan, het is nog helemaal geen ochtend, je hoeft niemand te wekken.”

Maar alle dieren hadden het gehoord en waren snel naar hun plekje gegaan, in de stal of in hun hok of ren.

De volgende dag zat Trees weer televisie te kijken. Piepertje moest deze keer opletten. Even later zag Knorretje dat Piepertje in grote haast naar hem toe liep. “Knorretje, Knorretje, boer Jan wil de boerderij verkopen!”

“Rustig Piepertje, vertel wat je gehoord hebt.”

“Trees was aan het bellen met boer Jan en toen hoorde ik haar zeggen dat ze alles zal gaan opmeten en dat ze de poort open zal zetten zodat alles opgehaald kan worden.”

“Ik weet zeker dat boer Jan dat niet doet, die laat ons niet zomaar in de steek!” zei Knorretje en hij schudde zijn hoofd.

Ineens hoorden ze zeggen: “Hee, wat doen jullie hier op het erf? Jullie mogen niet zomaar loslopen! Zeker niet nu hier morgen alle spullen worden opgehaald. Vooruit, ieder naar zijn plek.”

Iedereen liep weg behalve Knorretje, “Trees, is het waar dat de boerderij wordt leeggehaald?”

“Daar heb je niks mee te maken, al halen ze hier de heleboel leeg,” zei Trees kwaad.

Ze jaagde alle dieren naar hun hokken, stal en ren. Daarna deed ze alles op slot. Het zou haar geen tweede keer meer gebeuren dat de dieren losliepen.

Toen pakte ze een meetlint, ging alles opmeten, schreef de maten op en ging daarna weer naar binnen.

Zogauw ze weg was pakte Knorretje de sleutels en bevrijdde alle dieren.

Hokketok ging meteen op de uitkijk staan.

Knorretje riep alle dieren bij elkaar, ook Ekkie de ekster kwam luisteren.

“Beste vrienden, er gaat morgen iets gebeuren. Wat er gaat gebeuren dat weet ik niet. Maar wat er ook gaat gebeuren, wij gaan er voor zorgen dat het niet door kan gaan. We moeten een plan bedenken.”

Omdat Trees niets mocht horen werd er heel zachtjes gepraat en samen bedachten ze een goed plan.

Toen Hokketok kakelde: “Tok, tok, hokketok, tok,” ging ieder weer snel naar zijn eigen plekje en Knorretje draaide bij ieder de deur op slot. Trees had niets in de gaten. Ze vond het wel een beetje raar dat het zo stil was en dat de dieren zo braaf op hun eigen plek zaten. Ze zorgde ervoor dat iedereen zijn eten en drinken kreeg.

De volgende dag kraaide Kukkie: “Kukeleku, Kukeleku!”

Iedereen was wakker, alle dieren keken vanuit hun plekje wat er ging gebeuren.

Trees kwam naar buiten. Ze zag op de buitentafel een boterham met pindakaas liggen. Nou daar had ze wel zin in. Ze at deze met smaak op. Iets verderop lag weer een boterham met pindakaas en verderop weer een en ook een in de varkensstal. Trees at alle boterhammen op, ook de boterham die in de varkensstal lag. Maar toen ze die op at, werd de deur dichtgegooid en op slot gedraaid. Trees kon er niet meer uit. “Blijf jij maar lekker binnen in de stal en denk erom: niets vies maken!” knorde Knorretje, “Zo dat varkentje hebben we gewassen.”

Hoe hard Trees ook riep dat ze eruit wilde, de dieren luisterden niet naar haar.

De poort van de kinderboerderij had Knorretje ook op slot gedraaid.

Wat later kraste Ekkie: “Kiejak, kiejak!”

Dat was het teken dat er iemand aankwam. In de verte zagen ze een vrachtwagen aan komen rijden. Iedereen ging op zijn post staan. Toen de vrachtwagen dichterbij was gingen ze met modder gooien naar de ramen van de vrachtwagen. De chauffeur moest wel stoppen want hij kon niets meer zien. Toen hij uit wilde stappen kreeg hij een hoop modder in zijn gezicht. Snel deed hij de deur van de vrachtwagen weer dicht.

Toen hoorden ze een bekende stem: “Ho, ho, ho, wat is hier aan de hand?”

Het was boer Jan. Knorretje deed de poort open en liep naar boer Jan toe. “Boer Jan, wij hoorden dat alles weggehaald zou worden en dat wij ook weg moeten. Dat pikken wij niet!”

Boer Jan moest lachen, “Knorretje toch, ik laat jullie toch nooit in de steek. Zoiets zou ik toch nooit doen.”

Vanuit de varkensstal werd er geroepen: “Help, laat me eruit.”

Knorretje gaf de sleutels aan boer Jan, hij opende de deur van de varkensstal. Een boze Trees liep naar buiten, “Ik zet hier nooit meer een voet op dit erf!” stapte in haar auto en reed weg.

Ria was er ook bij en ging naast boer Jan staan. “Wij moeten jullie wat vertellen.”

“Ik wist het, ik wist het!” kraaide Kukkie, “jullie gaan trouwen!”

“Nee,” zeiden Ria en boer Jan tegelijk. “Wij gaan hier een hoop veranderen,” zei boer Jan. We gaan de speeltoestellen vervangen en er komen extra stallen voor dieren die ziek zijn.” zei boer Jan. “Ria is dierenarts en wil hier graag een praktijk voor dieren openen. Met ook een dierenverblijf voor zieke dieren die langer in de gaten gehouden moeten worden.”

“Een soort van dierenziekenhuis?” tokte Tok.

“Ja, een dierenziekenhuis. En daarnaast blijft het een kinderboerderij met spannende speeltoestellen, waar je ook kunt eten en drinken. We hebben met de bank gepraat en die wil hier wel geld insteken. Dan zijn we ook gelijk verlost van onze geldzorgen.”

“Dus Ria komt hier wonen?” snifte Snuitje.

“Als jullie dat goed vinden?” zei Ria.

“Ja natuurlijk, hartelijk welkom in Brabant!” piepte Piepertje.

“Ja, dan kan ik hier ook carnaval komen vieren.”

“Welkom in het Knollevretersgat,” knorde Oink, “Alaaf, alaaf, alaaf.”

Knorretje pakte de brandslang en liep naar de vrachtwagen.

“Knorretje, je gaat de chauffeur toch niet natspuiten!” zei Ria.

“Nee, ik ga de vrachtwagen schoonspuiten.”

Illustraties van Marjolein Stok

Verhalenverteller: Wim Verbunt