De grootste troost voor afstand is de maan. Een troost omdat vanuit elke richting ze te zien is in heldere avonden. Dezelfde maan om tegen te praten. Probeerde haar aan te raken uit wanhoop. Zij die ze miste was naar…

De grootste troost voor afstand is de maan.

Een troost omdat vanuit elke richting ze te zien is in heldere avonden.

Dezelfde maan om tegen te praten.

Probeerde haar aan te raken uit wanhoop.

Zij die ze miste was naar de maan vertrokken om zichzelf te vinden.

En zij zou achterblijven om proberen te aarden.

Iedere avond in het raamkozijn sterren tellende en pratend richting de maan.

Tegen haar, hopend op antwoord.

Ze herinnerde zich de eerste keer dat ze zoenden. Op een heldere avond op een open veld. De

avond had een halve maan. Het maanlicht scheen op een hartjes ballon waarvan ze het touwtje

in haar hand had. Ze had hem die dag van haar gekregen op de kermis.

Beiden hun eerste zoen en eerste verliefdheid.

Dat is 3 jaar geleden. Sindsdien zijn ze samen tot ze vertrok naar de maan.

Ze praatte nooit over haar problemen. Was beschaamd en eigenzinnig.

Het was daarom plots dat ze vertrok. Als een aankondiging waar ze geen vragende reactie op

hoefde, maar die ze wel gaf.

Ze vertrok zonder antwoord daarop. En sindsdien hoopte ze dat de maan het haar zou geven.

Die avond zag ze een vallende ster. Ze wenste antwoord. Antwoord van de maan om te kunnen

aarden. Want na haar vertrek leek ze verloren.

Het was midden in de nacht op een heldere avond. De bel ging. Verward liep ze naar haar deur

en trok hem open.

Het was zij, met een touwtje in haar hand. Het touwtje liep omhoog. Ze volgde met haar ogen

het touwtje dat steeds hoger de lucht in ging en nergens zichtbaar eindigde.

Ze begreep dat dit het antwoord was op haar vraag.

Een halve maan had ze via een touwtje in haar hand.

‘Tot de maan en terug.’

Tekst: Rhobynn van Rossen