Corona-crisis in Berkel-Enschot (deel 10)   Het inenten tegen ‘Corona’ is in volle gang. De Schrijvende Postbode blijft alert op het naleven van de regels, zoals anderhalve meter afstand houden. In de tiende aflevering verhaalt hij onder meer over een…

Corona-crisis in Berkel-Enschot (deel 10)

Het inenten tegen ‘Corona’ is in volle gang. De Schrijvende Postbode blijft alert op het naleven van de regels, zoals anderhalve meter afstand houden. In de tiende aflevering verhaalt hij onder meer over een heel boze mevrouw en  een ‘rotgeintje’.

Het leven van een postbode gaat niet altijd over rozen. Zo sprak laatst een kwade vrouw mij bestraffend toe: ‘wilt u niet meer steeds met uw fiets tegen onze voordeur aanrijden. Die is nu flink beschadigd’. Ik dacht snel na: misschien dat ik een enkele keer, als mijn remmen niet goed werkten door een regenbui, zachtjes tegen haar voordeur gebotst ben. Maar verder? Ik liet de vrouw netjes weten dat ze een tikkeltje overdreef. Haar ogen spuwden nu bijna vuur. Toen ik benadrukte dat het nooit meer gebeurt, wendde ze zich met een grimas op haar gezicht van mij af. ‘Corona’ zorgt kennelijk voor een kort lontje bij sommige mensen!

BOEH!!!

Een ander voorval: ik was geconcentreerd bezig om een fors pakket in een brievenbus te wurmen, toen iemand vlak achter mij opeens keihard BOEH!!! riep. Ik schrok me een ongeluk. ‘Wat een rotgeintje’, voegde ik de ‘dader’ toe. Tot mijn verbazing zag ik dat het om een volwassen man ging. Hij murmelde, nog na-gniffelend, in het voorbijgaan iets van ‘maakt mij niet uit’. Hier gold de wet van Veronica Inside-analyticus Renévan der Gijp. In mijn gedachten zag ik ‘Gijp’ onderuitgezakt zitten met zo’n strip-tekstwolkje boven zijn hoofd: ‘Laat gaan joh, ouwe reus’. Goed advies!

‘Is dat je fanclub?’

Warm welkom

De positieve ervaringen overheersen. Zoals het groepje meisjes van een jaar of 7-8 in de Vlierlaan. Tijdens het springen op een trampoline komen hun ‘kopjes’ steeds over de heg uit. Een komisch beeld. Sinds ze weten hoe ik heet, krijg ik steevast een warm welkom van de dames. ‘Hoi Stefan. Alles goed?’ Op een dag bleven ze aan de gang, toen ik langzaam uit hun zicht verdween. ‘Dag Stefan. Tot de volgende keer. Dàààààggg Stefááááán!’, klonk het keer op keer. Heel lief, maar ik schaamde me er bijna voor. Een dame die me tegemoet liep, vond het een amusant tafereeltje. ‘Wat een enthousiasme! Is dat je fanclub?’ Het zijn momenten die het leven van de postbode kleur geven en ervoor zorgen dat Corona even niet bestaat. En dat is ook wel eens erg prettig!

Tekst: Stefan Latijnhouwers

Foto: Ad Latijnhouwers