Corona-crisis in Berkel-Enschot (14)    Het COVID-19 virus heeft grote impact op ons dagelijks leven. Er is hoop dat het einde nadert nu het inenten in volle gang is, de besmettingscijfers dalen en er steeds meer mag. De schrijvende postbode houdt…

Corona-crisis in Berkel-Enschot (14) 

Het COVID-19 virus heeft grote impact op ons dagelijks leven. Er is hoop dat het einde nadert nu het inenten in volle gang is, de besmettingscijfers dalen en er steeds meer mag. De schrijvende postbode houdt de moed er in.

De afgelopen weken mocht ik veel brieven bezorgen met uitnodigingen voor de eerste Corona-prik. Ook bij ouders met kinderen in de basisschoolleeftijd. Aan alles merk je dat de mensen zich minder zorgen maken over het COVID-19 virus. ‘Toch blijf ik waakzaam en houd ik me aan de basisregels,’, zegt een man die ‘aan de wandel’ is. ‘Dus: anderhalve meter afstand houden, regelmatig handen wassen en een mondkapje opdoen in publieke ruimten en op plekken waar veel mensen samen komen.’

‘Schijtweer’

De gebruikelijke korte huis-tuin-en-keuken gesprekjes gaan steeds minder vaak over Corona. Vooral het feit dat het -qua weer- maar geen lente wil worden, zit veel mensen dwars. Sommige mensen irriteren zich hier mateloos aan. ‘Ik word doodziek van dat schijtweer’, maakt een bewoner van zijn hart geen moordkuil. Waar blijven de zon, de hemelsblauwe lucht en lekkere temperaturen? Het klimaat is echt in de war!’

Ik snap de man wel. Als postbode ben je immers nog meer gefocust op het weer. Niet voor niets besteed ik in deze column vaak aandacht aan dit onderwerp. Ook wij kijken reikhalzend uit naar een reeks mooie lentedagen. De realiteit is dat het te koud is voor de tijd van het jaar –ik schrijf dit half mei- en dat perioden met zon, regenbuien en veel wind elkaar afwisselen. We bezorgen regelmatig post in een decor van indrukwekkende wolkenpartijen, waaronder hele donkere. Die komen soms zo dreigend op je af, dat je bijna vreest dat het einde der tijden nabij is. Zou wat zijn: als postbode het loodje leggen in het harnas, terwijl je net een envelop in de bus stopt, bedenk ik me glimlachend op een doordeweekse werkdag.

Dan hoor ik opeens achter me een auto remmen met gierende banden. ‘Hépostbode’, hoor ik een vrouw roepen. ‘Oh jee: boze bewoner zeker’, denk ik nog. Dat  valt heel erg mee. Ze steekt haar hoofd naar buiten. ‘Jij bent toch de schrijvende postbode?’, vraagt ze met een triomfantelijke blik. ‘Leuke stukjes in de Schakel. Moet je lekker mee doorgaan. Doeiiii!!!’ En terwijl ze wegstuift, zwaait ze me na. Vrolijk vervolg ik mijn weg…

Tekst: Stefan Latijnhouwers

Foto: Ad Latijnhouwers