Corona-crisis in Berkel-Enschot (15)  Het COVID-19 virus heeft veel impact op ons dagelijks leven. Maar het gaat nu de goede kant op: het inenten is in een vergevorderd stadium, de besmettingscijfers dalen flink en er mag steeds meer. Tot blijdschap van…

Corona-crisis in Berkel-Enschot (15) 

Het COVID-19 virus heeft veel impact op ons dagelijks leven. Maar het gaat nu de goede kant op: het inenten is in een vergevorderd stadium, de besmettingscijfers dalen flink en er mag steeds meer. Tot blijdschap van de schrijvende postbode.

Hè Hè, eindelijk mooi weer! Het duurde even, maar de zonnige dagen met hemelsblauwe luchten en prettige temperaturen zijn dan toch gekomen. Al was het begin juni wel even omschakelen. In een keer van 13 tot 15 graden naar 25 tot 26 graden en een paar dagen broeierig warm. “Zweet-weer” dus. ‘Maar we gaan toch niet klagen?’, reageerde een bewoonster in de Craenweide. ‘Zeker niet’, antwoordde ik. ‘Prima dit weer. Hier zaten we met z’n allen op te wachten.’

‘Corona’ zit niet meer zo vastgeroest in onze gedachten en neemt een minder prominente plek in op de harde schijf van ons brein. Soms denk ik terug aan de periode na de aankondiging van de intelligente lockdown eind maart vorig jaar. Zelfs op mooie, zonnige dagen zag je toen vrijwel niemand op straat. Nu zijn we eindelijk op de weg terug. ‘Straks mogen we weer knuffelen! Krijgen we net zo’n babyboomals na de Tweede Wereldoorlog’, grapt een bewoner, die ik blij mag maken met een pakketje. ‘Yess! De cd van de Rolling Stones. Lekker rocken. Het dak gaat er hier dadelijk af’, lacht hij. ‘Zal je vrouw leuk vinden’, merk ik op. ‘Geen zorgen. Die is nog meer fan dan ik.’

Onheilstijding

Het mooie van post bezorgen in mijn eigen dorp is dat ik op veel plekken kom uit mijn jeugd: sporthal ’t Ruiven, de velden van Jong Brabant, de locatie van de helaas gesloopte Heilig Hartschool en de ouderlijke huizen van toenmalige vrienden in de Molenstraat. Maar ook dat ene adres in de Madeliefstraat, waar ik op mijn eerste werkdag als postbode begin maart 2020 telefonisch de onheilstijding kreeg van mijn broer. Het ging niet goed met ‘ons mam’, of ik zo snel mogelijk naar het ziekenhuis wilde komen. Een dag later had ik geen moeder meer… Elke keer als ik de bewuste plek nader voel ik een zuur steekje in mijn maag en denk ik aan haar. Ook vandaag. Geen tijd voor tranen nu. Iets verderop staan mensen te praten. Even grote jongen zijn. Voor ik mijn weg vervolg haal ik even diep adem…

Tekst: Stefan Latijnhouwers

Foto: Ad Latijnhouwers