De titel zou doen vermoeden dat toen alles toppie was, maar dat is natuurlijk niet zo. Wel kan ik met weemoed terugdenken aan Kerstmis.  Stel je voor… een klein werkmanshuisje in een volksbuurt met maar een slaapkamer aan de straatkant…

De titel zou doen vermoeden dat toen alles toppie was, maar dat is natuurlijk niet zo. Wel kan ik met weemoed terugdenken aan Kerstmis. 

Stel je voor… een klein werkmanshuisje in een volksbuurt met maar een slaapkamer aan de straatkant voor Pa en Ma en achterin die kamer een deur met een trap naar de open onverwarmde zolder. Elk jaar werd de buitenkant met die cementplaten opnieuw ingesmeerd met dun cementwater zodat het weer netjes oogde.

Het was koud boven – soms verschrikkelijk koud – en de wollen AaBe dekens deden hun best om ons warm te houden. Als we daarboven speelden gingen we van tijd tot tijd tegen de schoorsteen zitten, als er tenminste gestookt werd beneden, die midden op de zolder naar het dak toe ging. 

Beneden in de keuken een driegaats zwarte keukenkachel, vasthoudrand eromheen, met de bekende deksels en ringen waarop ook gekookt werd. Een kachel die gevuld moest worden met kolen of briketten door deurtjes aan de voorkant. Nostalgie ten top.

Daarnaast in de woonkamer een grote ouderwetse, ook zwarte kolenhaard die in de wintermaanden goed zijn best moest doen om de zaak warm te houden en steeds aangevuld moest worden vanuit de voorraad in de schuur met een klein ijzeren halfrond schepje en ouderwetse kolenkit.

Niets was knusser dan de Kerst – warmte van een kolenhaard, moeders lekkere eten en de sfeer daarbij vaak met familie. Konijn in de pan met blaadjes laurier, mmm… lekker, maar vooral gezellig.

De warmte van het gezin hield je destijds warmer dan welke kachel ook en zeker samen met broers en zussen van Pa en Ma – het was altijd feest met die dagen.

Nu op deze leeftijd van 70, komen die gedachten terug aan toen, omdat je onbewust die tijd toch mist en hebt leren waarderen wat je had. Al was het maar weinig, je was tevreden en kon gewoon nog blij zijn met wat je kreeg al was het soms tweedehands.

Dat wordt voor mij nog versterkt door de herinnering aan Pa en de motor – de ijzingwekkende koude op dat ding, toen ik Pa terugzag in het Wandelbos bij de vijver samen met een peuk en bevroren tranen. Die warmte van die band is nooit te evenaren en met niets te vergelijken, want dit is uniek voor iedereen. De menselijke warmte kan door niets vervangen worden.

Ook voor deze Kerstdagen en Oud en Nieuw wens ik voor iedereen de warmte gegeven door een mensenhart.

Moustache