Over ‘natte’ postdagen: niet denken maar doen! De wereld is in de ban van de Coronacrisis. De teugels waren wat aangetrokken vanwege de tweede besmettingsgolf. Het virus lijkt ‘op z’n retour’, al moeten we zeker niet te vroeg juichen. De…

Over ‘natte’ postdagen: niet denken maar doen!

De wereld is in de ban van de Coronacrisis. De teugels waren wat aangetrokken vanwege de tweede besmettingsgolf. Het virus lijkt ‘op z’n retour’, al moeten we zeker niet te vroeg juichen. De schrijvende postbode blijft daarom alert en attent. 

‘Wat bent u laat meneer. Komt zeker door het slechte weer?’ Een vriendelijke vrouw in de Craenweide kijkt -staand in haar deurpost- bezorgd naar de doorweekte postbode. Urenlang ben ik nu al aan het werk in de stromende regen. Alles plakt. Ik heb het koud en ben moe. Als ik een longontsteking krijg, ligt het in ieder geval niet aan ‘Corona’. ‘U bent toch de schrijvende postbode? Misschien is een artikel over zo’n natte postdag wel aardig’, vervolgt de mevrouw. Ik bedank haar voor de tip. ‘U brengt me op een idee.’

Post bezorgen is over het algemeen een prima job, maar bij een wolkbreuk, onweer, forse sneeuwval of heftige storm eufemistisch uitgedrukt bepaald ‘geen pretje’. Zeker ook niet als de regen urenlang non-stop met bakken uit de lucht valt. Dan is het zaak om niet te denken, maar vooral “gewoon” doen. En heel belangrijk! Jezelf niet zielig vinden.

‘Straks lekker onder de warme douche!’   

De reacties van bewoners zijn vaak hartverwarmend. ‘U bent helemaal nat, wilt u koffie?’, vraagt een vrouw in de Guldenroede. Ik bedank haar vriendelijk. ‘Ik wil zo snel mogelijk klaar zijn’, antwoord ik. Dan zegt ze iets wat lief bedoeld is, maar “dodelijk” voor mijn moraal: ‘straks lekker onder de warme douche!’ Meteen zie ik mezelf al staan onder de warme stralen. De keiharde realiteit is dat ik nog wel een paar uur bezig ben.

Spannend momentje

Als het eindelijk zover is en mijn dienst er bijna op zit, wacht mij nog een spannend momentje: ik moet een totaal verregend pakket met gaten erin bezorgen. Lichtelijk nerveus bel ik aan bij de bewuste bewoner. De deur gaat open, voor me zie ik een sympathiek ogende meneer. ‘Wat een weer hè. Oei, dat pakket ziet er niet best uit’, zegt hij. ‘Mijn welgemeende excuses. Ik hoop dat de inhoud nog okay is’, antwoord ik een tikkeltje bedremmeld. ‘Zo droog als een kurk’, laat de man na een kort ‘onderzoekje’ weten. Opgelucht sprint ik even later na een extreem lange dag naar huis. Yesss!! En nu op weg naar die warme douche!

Tekst: Stefan Latijnhouwers

Foto: Ad Latijnhouwers