De wereld is in de ban van de Coronacrisis. Al nemen sommige mensen het niet zo nauw met de richtlijnen. De schrijvende postbode moet de bewoners in zijn vaste wijk hier soms expliciet aan herinneren…   Mijn vaste postwijk is…

De wereld is in de ban van de Coronacrisis. Al nemen sommige mensen het niet zo nauw met de richtlijnen. De schrijvende postbode moet de bewoners in zijn vaste wijk hier soms expliciet aan herinneren…

Mijn vaste postwijk is een van de grootste in Berkel-Enschot. Ik ken de route inmiddels uit mijn hoofd: eerst post in de tassen laden bij het ‘depot’ (een garage) en dan koers zetten richting de Huisweide. Daarna de Rauwbrakenweg, de Ordelven, Calenwiel, Knippersven en Zwartrijt op het bedrijventerrein en vervolgens de Enschotsebaan. Dan weer de wijk in: naar de Akelei, Klaproosstraat, Guldenroede, Jakobsladder, Ranonkel, Heggenwikke, Kattedoorn, Tormentil, Vrouwenmantel, Korenbloemstraat, ander deel Klaproosstraat, Sint-Caeciliastraat, Sint-Jorisstraat, Vrijheidsstraat, ander deel Sint-Caeciliastraat, Madeliefstraat, Lupinestraat en als apotheose de Craenweide en Osseweide.

Rituelen

Tijdens mijn ronde hanteer ik verschillende rituelen. Zoals enthousiast zwaaien naar de medewerkers van een bedrijf aan de Calenwiel. Ik deponeer (prachtige term) eerst de post in de brievenbus en begroet meteen daarna de kantoorlieden, die met een geconcentreerde blik naar het computerscherm kijken. Als ze mij ontwaren, draaien ze vrijwel tegelijkertijd hun hoofd richting het raam en zwaaien ze met een gulle lach al even vrolijk terug. Zowel voor de vaste medewerkers als voor mij een leuk dagelijks verzetje. Nadat ik klaar ben met de lange Enschotsebaan gun ik mezelf een korte (lunch)pauze.

Streamer:‘Wilt u aub buiten even wachten?’

Vervolgens weer doorpakken tot aan Sint-Jorisstraat, waar ik ter plekke post sorteer. Na de Vrijheidsstraat en Sint-Caeciliastraat wacht dan nog de ‘grand finale’ in de laatste paar straten. Bijna aan het einde bezorg ik post in het entreehalletje van een appartementencomplex. Soms word ik daarbij vergezeld door enkele bewoners, die ik vriendelijk doch dringend verzoek of ze aub buiten even willen wachten. Zeker als ik achter me wat lelijk gerochel of gekuch hoor. ‘Het is niets persoonlijks hoor’, leg ik dan uit. ‘Corona, anderhalve meter afstand, weet u wel.’

Het kost soms moeite om de bewoners hiervan te overtuigen. Alsof ze water zien branden! Je ziet ze denken: ‘Zeg Menneke, gij gaat mij nie vertellen wat ik moet doen’. Uiteindelijk gaan ze toch overstag. Onder stil protest, dat dan weer wel. Maar als ik het halletje verlaat en de bewoners bedank voor hun medewerking, is de lucht alweer geklaard. Zo gaan we weer met een schone lei verder, no hard feelings. Gelukkig maar!

Tekst: Stefan Latijnhouwers

Foto: Ad Latijnhouwers