De wereld is in de ban van het Coronavirus. Het dagelijkse leven is lamgelegd. Maar de situatie verbetert zich geleidelijk. In de straten van Berkel-Enschot komt meer leven in de brouwerij. Een tweede impressie van de schrijvende postbode. De Corona-crisis…

De wereld is in de ban van het Coronavirus. Het dagelijkse leven is lamgelegd. Maar de situatie verbetert zich geleidelijk. In de straten van Berkel-Enschot komt meer leven in de brouwerij. Een tweede impressie van de schrijvende postbode.

De Corona-crisis is over z’n piek heen. Meer mensen wagen zich op straat en maken een praatje, zijn buiten aan het klussen, met de hogedrukreiniger in de weer of aan de wandel met hun kroost. Ik zie veel vrolijke gezichten in mijn wijk.

Voor postbezorgers gelden tijdens de crisis voorzorgsmaatregelen. Bijvoorbeeld over het gebruik van desinfecterende handgel. “Veilig bezorgen” luidt het credo. Naast anderhalve meter afstand houden, heeft het zogeheten “contactloos overdragen” prioriteit. ‘Ik overhandig de post even niet aan u. U weet wel waarom’, geef ik daarom aan richting klanten.

Het afleveren van pakjes levert soms bijzondere situaties op. Als die niet door de brievenbus gaan, leg ik ze voor de deur. Daarna druk ik op de bel en doe een paar stappen terug. Al bukkende nemen de mensen vervolgens de post in ontvangst. Soms gaat het bijna fout. Bijvoorbeeld als een oudere dame, die moeilijk ter been is, te ver naar voren helt en bijna op haar gezicht valt. Gelukkig kan ze zich tijdig aan de deurpost vasthouden. Met gevoel voor zelfspot zegt ze: ‘Ging toch best soepel!’

Post geeft kleur aan de dagen

Kleur
Post krijgen, geeft kleur aan de eentonige Corona-dagen. Nog voordat ik bij de voordeur arriveer, gaat de deur vaak al open. ‘Daar zat ik op te wachten!’, zegt een meisje, die een pakje uit enthousiasme bijna uit mijn handen grist. Een beetje plagerig vertrouw ik haar toe: ‘Sorry mevrouw, maar ik moet toch eerst echt even de procedure volgen’. Ik leg het pakje voor de deur en neem afstand. Ze pakt haar ‘heilige graal’ binnen no-time op, zegt vriendelijk gedag en sluit de deur.

Ik moet opeens denken aan een typetje van Kees van Kooten dat zo verknocht is aan het openmaken van cadeautjes en vooral het gretig verscheuren van het papier. Ik lach spontaan hardop. Een man kijkt me met een verbaasde, onderzoekende blik aan: ‘Binnenpretje?’ Ik knik bevestigend en zet koers naar een andere straat achter de Sint-Caeciliakerk. De lucht is blauw, de zon prikkelt prettig mijn gezicht. De Corona-crisis is even heel ver weg. Toch een mooi vak dat post bezorgen…

Tekst: Stefan Latijnhouwers
Foto: Bas Haans