Martijn Heijmans (29) staat meteen op scherp als zijn pieper gaat. ‘Dan zeg ik vaak niet eens meer houdoe.’ Van de 18 die worden opgeroepen kunnen er maar 6 mee! Het magneetsysteem in Udenhout biedt uitkomst. Elk magneetje staat voor…

Martijn Heijmans (29) staat meteen op scherp als zijn pieper gaat. ‘Dan zeg ik vaak niet eens meer houdoe.’ Van de 18 die worden opgeroepen kunnen er maar 6 mee! Het magneetsysteem in Udenhout biedt uitkomst. Elk magneetje staat voor 1 plek in de brandweerauto. Zodra Martijn de kazerne binnen rent, grist hij er eentje weg. ‘Als de magneetjes op zijn, dan weet je, ik ben te laat, de wagen is al vol. Heb je er wel één’, vervolgt Martijn, een dikke glimlach verschijnt, ‘opschieten, pak aan, helm en jas mee en zó het voertuig in.’ 

Bij Vincentius haalde Martijn en zijn collega’s meerdere bewoners uit een pand met rook. ‘Het geeft me veel voldoening dat dit is gelukt’. Bij de vrijwillige brandweer maak je van alles mee. Martijn reanimeerde mensen die met hartslag de ambulance in gingen, maar zag ook mensen wegglippen. ‘Dat is de andere kant van het verhaal.’ Het vuur springt in zijn ogen. ‘Bij iedere melding probeer ik er weer vol voor te gaan. Het is een soort aantrekkingskracht; je wil ernaartoe, helpen, erbij zijn, meemaken. Als je in een afspraak zit en niet weg kunt is dit af en toe lastig.’

Oefening baart bluskunst
Martijn begon op zijn 18de aan de brandweeropleiding. Voor de basiscursus, opleidingen tot oefenleider en bevelvoerder, ging hij 5 jaar eens per week naar school. Hij werkt zowel in Udenhout (hoofdpost) als in Berkel-Enschot. Oefening en bijscholing blijft altijd, soms ook in het weekend en sporten is van belang om door de medische keuring te komen. Theorie hoort er ook bij. ‘Stilzitten is maar niks’, biecht Martijn op. Dat doet hij wel achter zijn bureau bij Hoppenbrouwers. ‘Laat mij maar lekker ploeteren, kan ik lekker mijn energie kwijt.’  

Eén grote familie
De brandweer is net één grote familie. ‘Je bent vaak samen. Ook met minder leuke dingen als zo’n treinongeval in Oss, waar kinderen bij komen kijken.’ Er is gelukkig een bedrijfsopvangteam met psychologen. ‘De achterban thuis is ook heel belangrijk. Dat je je verhaal kwijt kunt en ze snappen wat je doet,’ zegt Martijn. Op de kazerne wordt elk incident nog even nagepraat en ontvangen ze regelmatig een taart of een kratje bier als bedankje. Als de kameraden dan moe en voldaan de kazerne verlaten klinkt het in oprechte onwetendheid: ‘Tot straks!’

*Slogan van filmpje dorpsquiz 2018 (brandweer Udenhout)

Tekst: Maartje van Beurden
Foto: Martijn Heijmans