We staan op de brug over de Voorste Stroom bij Mie Pieters. Loes speurt het water af op zoek naar weidebeekjuffers, donkere libellen die zenuwachtig over het water heen en weer fladderen. Ze wil die libellen fotograferen. Op 23 augustus…

We staan op de brug over de Voorste Stroom bij Mie Pieters. Loes speurt het water af op zoek naar weidebeekjuffers, donkere libellen die zenuwachtig over het water heen en weer fladderen. Ze wil die libellen fotograferen. Op 23 augustus wordt het eerste exemplaar van haar bundel ‘Mijmeringen’ aangeboden aan de burgemeester van Oisterwijk. In die bundel staan natuurfoto’s en een gedicht dat bij de foto hoort. Die weidebeekjuffers zouden er nog bij kunnen, als de bundel al niet gedrukt was.

Loes is op latere leeftijd begonnen met het maken van gedichten. Tot haar verbazing won ze er prijzen mee en toen is ze ermee doorgegaan. Ze maakt nu echter eerst een natuurfoto en kijkt dan welk gedicht daarbij zou kunnen horen. Ter gelegenheid van de presentatie van haar bundel gaan we langs de Voorste Stroom op pad. We kijken om ons heen en Loes laat zien hoe ze fotografeert.

Ze heeft een eenvoudig toestel, maar het is er wel één, waarmee je dichtbij het onderwerp kunt komen. Kleine diertjes op een takje, ze ziet ze zitten, waar een ander alleen maar een blad ziet. Ze heeft geleerd om heel goed te kijken. Je kunt alleen maar dieren fotograferen als je ze kent.

Met haar gezondheid ging het de laatste tijd niet zo goed en daarom is ze heel blij dat ze hier rond kan lopen en kan zoeken naar dieren om te fotograferen. We hebben geluk met het weer. Er staat weinig wind en zo nu en dan komt de zon tevoorschijn.
Vlinders kunnen pas vliegen als hun lichaam een temperatuur van 30 graden heeft. Heel vaak is de temperatuur van de lucht veel lager. Ze gebruiken hun vleugels dan als zonnepanelen: ze doen hun vleugels wijd open terwijl ze op  een blad pal in de zon zitten. Als hun lichaam opgewarmd is, kunnen ze vliegen. Het weer is nu zo, dat ze net wel of net niet kunnen vliegen.

De Icarusblauwtjes in het gras profiteren volop van de zon. Ze vliegen heen en weer op zoek naar nectar en als het even te koud wordt, worden de zonnepanelen in werking gesteld. Maar als er een wijfje voorbij komt, gaan de mannetjes er direct achteraan. Ook als het koud is, laat je die kans niet lopen. Maar de landkaartjes lijken van de aardbodem verdwenen. Als je goed kijkt, zitten ze gewoon tussen de vegetatie te wachten op flinke zon. Ze zijn wat kouwelijker dan de rappe Icarusblauwtjes.

Loes is druk in de weer om te fotograferen. Als de zon even tevoorschijn komt, kun je overal de vlinders tot ‘leven’ zien komen. Als ik thuis ben, mailt ze mij een gedicht. Het slot is:

Hoor het kloppen van een specht

Het fluiten van de vogels

Het dringt nog dieper tot mij door

Het is of ik het nog beter zie en hoor

en daar ben ik uitermate dankbaar voor.

Tekst: Jan van der Straaten
Fotografie: Loes Westgeest en Jan van der Straaten

Klik hier voor een bespreking van de dichtbundel. Publicatie Weekblad De Schakel van 23 augustus, week 34.