Als ik naar buiten kijk is alles wit, nat en koud. Mijn 1100 Draggie staat al een hele poos stil in de garage. Gelukkig is het daar niet zo koud als buiten maar toch…het wordt eindelijk eens tijd dat hij…
Als ik naar buiten kijk is alles wit, nat en koud. Mijn 1100 Draggie staat al een hele poos stil in de garage. Gelukkig is het daar niet zo koud als buiten maar toch…het wordt eindelijk eens tijd dat hij weer loopt. Eigenwijs als ik ben ga ik na veel twijfelen toch maar naar beneden, goed ingepakt, en besluit de straat op te gaan ondanks de witte deken die overal ligt.
Jezus, het valt goed tegen buiten. Het is triest en er lijkt wel mist te hangen. Mijn pak houdt de kou niet echt tegen maar ik laat me nu niet meer tegenhouden en breng de Drag naar buiten. Probleemloos komt hij tot leven als ik start en langzaam rijd ik weg van de parkeerplaats. Oppassen geblazen, dat wel, maar kan het nu niet meer laten en rijd richting bos: de favoriete plek van pa en mij. Ook hij was fervent motorrijder en altijd bereid te gaan – weer of geen weer.
De snerpende kou laat zelfs de druppels in mijn snor bevriezen en de kou dringt diep in mijn lijf door. Toch ga ik door en ga naar de favoriete plek van pa in het bos vlak bij de vijver. Eigenlijk mag ik daar met de motor niet komen maar voor deze ene keer…
Prachtig is het hier – spiegelglad, het lijkt wel een foto. Witte bospaden en een laag over het water met wat mist erboven.
Ik stap af en ga zitten op een erg koude houten bank en trek de Van Nelle uit mijn zak. In de koude lucht trekken de blauwe kringen sporen en ik kijk ze na. Mijn helm en handschoenen heb ik uitgedaan en voel de kou nu wel erg ver mijn lichaam in trekken. Dan opeens hoor ik een stem: “Ja jongen, daar zitten we weer samen” en als ik omkijk zie ik Pa daar zitten en zijn motor staat als vanouds weer naast de mijne en ook hij geniet zichtbaar van de dikke blauwe ringen rook die omhoog worden gestuurd.
Samen zitten we daar maar gewoon stil te genieten van nog een shaggie en ons samenzijn en pa haalt herinneringen op aan vroegere dagen toen we veel samen gingen rijden.
De intense kou voel ik niet meer en laat mijn gedachten de vrije loop terwijl ik wegdroom in de winterdag.
Plotseling hoor ik een stemmetje dat zegt: “Hallo meneer, voelt u zich wel lekker?” Met een dreun word ik uit mijn dromen gehaald en kom terug in de ijzig koude werkelijkheid – een klein jongetje staat voor me en kijkt mij verbaasd aan. Dan voel ik pas de bevroren tranen op mijn wangen en zie ook de bevroren druppels op mijn kleding en zegt tegen hem: “Ja knul, het gaat wel weer”.
Na een paar minuten besluit ik toch maar naar huis te gaan alleen kan de kou me nu niet meer raken en voldaan rijd ik daar weg van die plek die ons zo dierbaar was en waar ik nog vaak zal komen.
Mijn dag en Kerst kan niet meer stuk…wat er ook gebeuren zal, want Pa was er weer even….
Moustache, gastschrijver
Foto: Peter Timmermans
