De Schakel
Reportage
De Galgenloop: verslag van een Rennende Reporter

Mijn wangen gekleurd en bezweet, mijn benen zwaar als lood. Nog twee kilometer te gaan, informeert een bordje me. Ik knijp de natte spons uit in mijn gezicht en spreek mezelf bemoedigend toe: “nog even doorzetten, je kan dit”. Eindstation…

Mijn wangen gekleurd en bezweet, mijn benen zwaar als lood. Nog twee kilometer te gaan, informeert een bordje me. Ik knijp de natte spons uit in mijn gezicht en spreek mezelf bemoedigend toe: “nog even doorzetten, je kan dit”. Eindstation Boerderij Denissen voelt verder weg dan ooit tevoren…

Prijs me de hemel in of verklaar me voor gek: afgelopen zondagmiddag liep ik de tien kilometer van onze Berkel-Enschotse Galgenloop. Van Boerderij Denissen en de Enschotsebaan het buitengebied in, gevolgd door de eindeloze Bosscheweg. Intensief was het, maar ook uitdagend en belonend. Ik presenteer u: een verslag van mijn allereerste hardloopwedstrijd in mijn eigen dorp, gerend én geschreven door uw Rennende Reporter.

Fit
We komen aan op het terrein van Boerderij Denissen, mijn ouders en ik. Drie sportieve deelnemers van de 10 kilometer-race. Na een slok water klinkt om 12.15 uur het startsein; vanaf nu ligt het lot in handen van onze benen.
Echt fit ben ik niet. Sinds enkele dagen loop ik rond met een flinke verkoudheid, niet bepaald ideaal voor een lichamelijk gevecht. Gelukkig heb ik de afgelopen 2,5 maand niet stilgezeten. De eerste paar kilometer verlopen dan ook soepel, de wind voert me vooruit.

Euforie
Maar wat in het begin nog gemakkelijk gaat, voelt zwaarder met iedere minuut die verstrijkt. Mijn verkoudheid maakt ademhalen tot een last, maar met volharding sleep ik me er doorheen.
Wat ben ik blij als ik eindelijk, met een tijd van 50.49, de finish bereik. Kort daarop komen Vader en Moeder Doevendans binnen. Uitputting maakt plaats voor trots en euforie.

Snelle Berkel-Enschottenaar
Een vraag die ik me al hardlopende meerdere malen stel: wat doe ik mezelf toch aan? Ik ren me vrijwillig een ongeluk, breng mijn lichaam aan het zweten en verzuren, en beweer na afloop dat het leuk was. Toch kijk ik, en de andere honderden Galgenlopers met mij, al uit naar de volgende Galgenloop, dan alweer de 25steeditie. Het is een mooie looproute die Berkel-Enschot te bieden heeft.

Dankzij deze Galgenloop heb ik de smaak van hardlopen te pakken. Bovendien leverde mijn eerste loopwedstrijd deze negentienjarige Schakel-correspondente de prijs op voor de snelste vrouwelijke Berkel-Enschottenaar van de tien kilometer.

Ik zeg: tot volgend jaar, Galgenloop. Wie weet tot bij de 16 kilometer…

Tekst: Sabine Doevendans
Foto: Peter Timmermans
Video: André Oude Vrielink

Fotobijschrift hoofdfoto: Vlnr Ellen, Sabine en Paul Doevendans

Bekijk hier het fotoalbum en klik op de foto

Bekijk hier een korte impressie op video

About the author

Related Posts